uzun uzun düşünmek için çok zamanım oldu. gün doğumu ve gün batımı arasında... çok zamandır yazmadığım, daha doğrusu yazmaya çekindiğim bi konu üzerinde, sayfalarca yazdım. insanlar pek değer vermezler. verdiklerini sanırlar. aşk. herkese göre farklıdır. birçok düşünce birleşir, çatışır. '' seviyorum ulan'' demek değildir aslında. çoğu insanın düşüncesinin tersine. karşısındaki insanın mutlu olduğunu görüp mutlu olmaktır. içinizde yaşayarak çökertin demiyorum. unutmakta o kadar kolay birşey değil biliyorum. bunu bende daha yeni anladım. dedim ya, herkese göre farklı aşk, her dilde, her şekilde bir tercümesi var. bazen cümleye bile gerek duymazsın. gözlerinin içine bakman yeter. o insanı, hissettiklerini, düşüncelerini okumak, bir bakıma zamanı durdurmaktır. ama şu an öyle bir durumda ki, seni seviyorum gibi önemli bir cümleye içinden, a gerçekten mi? başka, diyen bir insan, daha kendine bile inanmadan bende diyor. karşılığı bu değil o cümlenin. sevmiyorsan, ne işin var onun yanında. anlayamıyorum insanları. anlamaya çalışıyorum, olmuyor. mantık dışı. hepsini geçtim, bir insan kendine nasıl yalan söyler. çevresindeki insanlar kolayca kanar, ama sevmediğin birine seni seviyorum derken, kendi kendine yalan söylemiş olmazmısın aslında?
kimiside korkar işte bu insanlar yüzünden. cesaretle gözlerinin içine bakarak söylemez kimse o önemli cümleyi. ya kabul etmezse? ya öyleyse, ya böyleyse... korkaklardan korkarım ben. işte bu yüzden kimseye güvenemiyorum artık. ne zaman biri çekinmeden gelip gözlerimin içine bakarak konuşursa benimle, işte belki o zaman korkmasına gerek kalmaz. iki klavye tuşuyla, photoshoplu 1-2 resimle, olmaz. kimi kandırıyorsun? sadece kendini. bilmiyorsun ama şu an yıllar önce içinin derinliklerinde kaybettiğin o küçük çocuk bile dalga geçiyor seninde... yalancıı yalancıı, sana kimse inanmazz......
